Ik vind de klimaatdiscussie ook geen goede strategie van de ecologisten.
Al was het maar omdat het klimaat (klimat
en ! ) uit zééééér veel parameters (variabelen) bestaat dat het eigenlijk een chaotisch systeem betreft. Alle (wiskundige)modellen die deze chaos proberen te becijferen hebben bijgevolg de achilles-hiel die uitgedrukt wordt in de vaak gebruikte anekdote genaamd: 'het vlindereffect' ( = de vleugelslag van een vlinder in Brazilië kan maanden later een tornado in Texas veroorzaken zie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Vlindereffect )
Elk foutje/ elke minuscule variatie bij de aannames geeft door de vele variabelen een exponentieel groeiende afwijking in de conclusies.
Met andere woorden een gedroomde setting voor sceptici om elke waarneming, berekening, conclusie tot in den treure in vraag te kunnen stellen.
Veel betere strategie zou zijn om te focussen op concreet meetbare achteruitgang:
- landinname voor bewoning in m² beton, asfalt, baksteen, enz.
- soorttelling bij wijze van steekproef
- drinkbaarheid van oppervlakte- en grondwater door de tijd.
- benodigde oppervlakte bewoning per persoon in de tijd.
-enz
Hoewel ik dus voorstander ben van een andere strategie, heb ik toch ook nog een kritische kanttekening bij het standpunt van de klimaatcritici.
De klimaatcritici doen het namelijk voorkomen dat het
'niet vast te stellen oorzakelijk verband' tussen menselijk handelen en de veranderingen in het klimaat tot een soort voorzorgsprincipe aanleiding geeft: Zolang het oorzakelijk verband niet is aangetoond zouden er geen draconische (lees: veel geld kosten) maatregelen genomen mogen worden.
Maar eigenlijk is dat een oneigenlijk gebruik van het voorzorgsprincipe. Een omkering van de logica. Een persoon die zich werkelijk op het voorzorgsprincipe beroept zou juist eerst alle menselijke handelingen in vraag stellen(verbieden) zolang ze hun ONschadelijkheid niet bewezen hebben.
G