Anne2 schreef:In plaats van ouderen als een last te zien kan je ze ook inzetten naar vermogen. Meehelpen met bereiden van eten, kinderopvang, enz. Geeft de ouderen ook het gevoel niet afgeschreven te zijn.
Het is lastig om ouderen in te zetten naar vermogen als je ze naar een bejaardentehuis hebt verbannen.
Ook de ruimtelijke ordening bevordert de mogelijkheid om ouderen mee te laten doen in de samenleving niet bepaald; tegen de tijd dat je een bestemmingsplan gewijzigd hebt om je ouders in huis te halen zijn ze al onder de zoden...
-- We hebben de aarde niet geërfd van onze voorgangers, maar te leen van onze nakomelingen --
Er zijn genoeg ouderen die hun levenspartner verliezen en naar een bejaardentehuis gaan om nog wat aanspraak te hebben. Deze mensen kunnen nog prima van alles doen, voor andere ouderen zorgen misschien wel.
We kunnen geen standaard zetten voor "ouderen" omdat de ene kwijlend in bed op magere hein ligt te wachten en de andere nog vol energie in het leven staat.
Toch denk ik dat wel als kinderen van onze ouders wel een aktievere rol kunnen spelen in hun "verzorging". een maaltje extra koken als je toch bezig ben en een kamertje voor ze inrichten moet geen probleem zijn. Ze brengen ook een hoop mee, ze kunnen helpen in het huishouden en evt. klussen. Het zijn vaak goeie gesprekspartners en je kent elkaar al zo lang dat je elkaar wel begrijpt. Je was vroeger een gezin dat kan nu ook zo zijn. Het moeten echter geen "meevreters" worden, over de financïen mag best gesproken worden, het ouderwetse kostgeld (dat ik ook moest betalen) zal ik zeker aanhalen als de situatie zich ooit voordoet.
Feit blijft wel dat gevallen zoals OBL-Rien beschrijft een uitzondering zijn, deze lieden mogen wat mij betreft elders neergezet worden, of ze nu 18 zijn of 78.
Groeten,
Laatst gewijzigd door kockie op 18 okt 2012, 23:03, 2 keer totaal gewijzigd.
Reden:Iets aangepast
Ik heb ervaring met "inwonende familieleden". Toen wij in Zeddam kwamen wonen, woonden in een ander gedeelte van de woning mijn oudoom en -tante. Deze waren eigenaar van de boerderij tot mijn ouders hem kochten. Buiten wat strubbelingen (door koppigheid van beide kanten) ging het altijd goed. Er werd over en weer geholpen. Oudoom en -tante hadden een erg grote tuin, die zij verzorgden. De inmaak was grotendeels in hun handen (m'n mond trekt nog samen als ik aan haar augurken denk).
Later werd ook het strijk- en vouwwerk van de was door m'n oudtante gedaan. Toen mijn oudoom overleed kwam mijn tante "alleen" te zitten. Koffie en thee drinken (11.00 en 14.30) was altijd al vaste prik, door de week hier, op zondag daar. Mijn oudtante kookte nog zelf tot het moment dat Alzheimer de deur open deed. Toen werd alles veel moeilijker. Ze leek wel door achterdocht gedreven. Het is dan echt moeilijk om van iemand te blijven houden en voor iemand te zorgen in een persoonlijke situatie.
Op dit moment zit ik in dezelfde situatie. Mijn ouders wonen naast me in een officieel niet gescheiden woning, officieus gescheiden door een deur. Zij passen regelmatig op onze kinderen (vooral 's avonds als wij voor werk of andere activiteiten weg moeten) Daarentegen passen wij regelmatig op hun hond, schapen en kippen als zij een weekje naar hun bootje zijn. De koppigheid is overigens wel aan beide zijden gebleven.....
Ik hoop dat meneer Alzheimer en vriendjes buiten de deur blijven. Daar vrees ik nl wel enigszins voor. Als ik terugdenk hoeveel moeite we gedaan hebben om m'n oudtante in een verzorgingshuis geplaatst te krijgen omdat ze daar veel beter op haar plek was (volgens ons en de huisarts tenminste).
Mensen zeggen wel eens dat ik troep verzamel; ik noem mezelf liever een industrieel-amateur-archeoloog die probeert waardevolle artefacten te behouden. Why should I work harder when I can work smarter
Heb het er ook wel eens met mijn vader over gehad een dubbel huis te kopen zodat hij zorg kan krijgen als dat nodig is, zijn wens. Tot nog toe wil ik niet in zijn gebied wonen en hij niet waar ik wil.
En Pietje, je kan een bejaardenhuis toch aanpassen. Kinderopvang in hetzelfde gebouw bijv. Misschien zelfs een gezamelijke maaltijd van kinderen, ouders en ouderen voor ze ieder weer naar eigen woning gaan.
Als originator van de quote, ik had misschien een ander voorbeeld moeten nemen. Het voorbeeld roept haast op tot ontsporing van het thema.
Sorry daarvoor.
Maar de vraag blijft: de maatschappij is het gevolg van de opvoeding van de kinderen. Ik zie absolut niet in dat we van de maatschappij mogen vragen om de ouderen te ondersteunen.
Mensen mogen natuurlijk wel ouderen ondersteunen, maar daar mag geen sprake van dwang zijn. Enkel op vrijwillige basis.
Ook inter-generationeel moet er sprake blijven van oorzaak en gevolg. Als we oorzaak en gevolg van elkaar scheiden dan is de ramp enkel een kwestie van tijd.
“There comes a time when one must take a position that is neither safe, nor politic, nor popular, but he must take it because conscience tells him it is right.” - M.L. King
Maar de vraag blijft: de maatschappij is het gevolg van de opvoeding van de kinderen. Ik zie absolut niet in dat we van de maatschappij mogen vragen om de ouderen te ondersteunen.
Nu kijk ik even door andere ogen naar de maatschappij en vooral de economie.
En ik zie dat het juist is, want deze opzet stimuleert de economie ten koste van diegenen die zich inzetten ten voordeel van velen die niet door eigen inzet toch profiteren. Terwijl ze dat nog makkelijk kunnen.
Pfffff. Gauw mijn eigen ogen weer pakken.
Zij die achter mijn rug om spreken, staan op de juiste plek om mijn kont te kussen.
Dutch John schreef:Ouderenzorg wordt steeds duurder. Onlangs hoorde ik dat sommige instellingen voor een uurtje wandelen met een oudere 50 euro in rekening brengen. Slaat helemaal nergens op en zal wel een enkele uitwas zijn, maar de algemene trend is dat ouderenzorg en de zorgpremies steeds duurder worden. Daarbij rijst bovendien de vraag of de AOW en de pensioenen op niveau kunnen blijven. Nog niet gesproken over aflossingsvrije hypotheken die met wat pech letterlijk nooit af te lossen zijn. En zo raakt de betaalbaarheid van zorg van twee kanten uit balans.
Moeten we terug naar oude tijden, waar ouderen inwonen bij de (klein-)kinderen? De meningen zijn verdeeld. Sommigen hebben er nog romantische ervaringen en gevoelens bij. Veel anderen niet en willen pertinent de kinderen niet ten laste zijn. Naar mijn mening is het een oplossing voor een beperkt aantal mensen. Is, denk ik, ook alleen vol te houden als werkelijk intensieve zorg slechts een korte tijd duurt. Vroeger stierven mensen eerder; nu vegeteert menigeen nog vele jaren door in een verzorgingstehuis.
Hier in het dorp steken oudere middenstanders de koppen bij elkaar en spreken over het inkopen van gezamenlijke zorg. Niet verkeerd als je zelf de organisatie in de hand kunt houden en de hele managementlaag niet hoeft te bekostigen. Ik zie dit als een realistische methode voor de toekomst. Kosten delen, terwijl de organisatie niet topzwaar wordt. Als er voldoende van deze kleine organisaties opbloeien, ontstaat er vanzelf concurrentie met de grote zorginstellingen.
Welke ander methodes zouden ook in aanmerking komen? Welke kant zal het uitgaan met zorgverzekeringen? Worden Griekse ziekenhuistoestanden ook ons lot?
Groet,
DJ
Eerste verantwoordelijkheid ligt bij de familie. Het is gewoon triest dat je van veel ouderen moet aanhoren dat ze de kinderen paar x per jaar zien met de feestdagen. Vele voelen zich eenzaam waardoor de (psychische) aandoeningen erger worden. Wanneer deze ouderen meer aandacht krijgen van de directe familie dan zullen ze zeker iets vitaler hun dagen doorkomen. Vaker met ze een uitstapje maken, ze nieuwsgierig maken met nieuwe snufjes waardoor er meer belangstelling van komt enz. Ik durf het eigenlijk bijna niet te zeggen maar een bejaardenhuis zal de welzijn van ouderen niet beter van worden. Ik heb ooit 20 jaar pal naast een grote luxe bejaardencentrum gewoond met alle toeters en bellen. Ouderen konden wel 12 uur op de zelfde stoel zitten weet ik me te herinneren. En niet dat ze niet konden lopen, maar meer vanwege de saaie boel. Men heeft niks te doen. Actieve activiteiten waren er niet, op bingoavonden en karaoken na dan. Dat maakt ze niet actiever en/of vitaler. Iets heel simpels; Wie kent er nou een bejaardenhuis met een sportzaal of een grote gezamelijk moestuin? Ik in ieder geval niet. Ik zou zeggen begin daar mee. De organisatie moet de familie ook veel meer bij betrekken en verantwoordelijk houden vind ik. Want laten we eerlijk zijn we hebben het allemaal zogenaamd zo druk. Verzorgen voor ouderen is voor velen gewoon niet leuk. Dat komt omdat de inlevingsvermogen (ehpathie) individueel gezien bij vele zo goed als is uitgestorven.
Om het betaalbaar te kunnen houden kan je je ouders thuis beter in laten wonen om de verzorging op te nemen. Zoveel hebben ze niet nodig. Als ze nog een beetje kunnen lopen dan valt het allemaal wel mee. Vaak kunnen ze nog ook nuttig zijn voor de kinderen, denk maar aan opvang wanneer je die niet kan regelen. Er is altijd wel iemand thuis. Waarom zou je ze niet verzorgen als ze altijd voor jouw hebben gezorgd? Gaat carrière en de ruimte nou echt allemaal voor? Jammer dat we de problemen vaak naar andere opschuiven. Natuurlijk kunnen vele instanties financieel niet meer aan de behoefte van ouderenzorg en wordt het onbetaalbaar. Dat heeft puur door eigen instelling van die ene ''individu'' te maken. Zoiets hoef je eigenlijk niet eens te voorspellen. 1+1 is en blijft altijd nog 2....
Ecolouï schreef:Waarom zou je ze niet verzorgen als ze altijd voor jouw hebben gezorgd?
Hallo en welkom Hans,
Een naast familielid heeft altijd voor haar inwonende ouders gezorgd. Nu zegt zij op haar beurt: dit ga ik mijn kinderen niet aandoen. Ik ga naar een bejaardenhuis. Ze heeft met haar achtergrond het volste recht om op haar beurt door de kinderen verzorgd te worden en toch wil ze dat niet. Waarmee ik wil aangeven dat er ook een andere kant is. Niet alle families zijn gelijk en dus is er geen universele oplossing.
Groet,
DJ
He chose to be rich by making his wants few, and supplying them himself. - Ralph Waldo Emerson-
Ecolouï schreef:Eerste verantwoordelijkheid ligt bij de familie.
De eerste en enigste verantwoordelijkheid ligt bij hen zelf.
Ik zorg nu voor mijn oude dag. Ik probeer er voor te zorgen dat m'n kinderen mij waarderen om wat ik doe, niet omdat ik hun vader ben. Dus ik hoop dat mijn kinderen me later wat vaker zullen bezoeken, maar ik realiseer me dat ik daar niet op mag rekenen.
“There comes a time when one must take a position that is neither safe, nor politic, nor popular, but he must take it because conscience tells him it is right.” - M.L. King
Het gaat ook vaak mis omdat inwonende ouders nog vaak "de baas" willen zijn. Ik vind als inwonende ouder, je wel moet kunnen verplaatsen in het nieuwe gezin.
Dezelfde regels: Zolang je hier woont, houd je je aan mijn regels. Dat motto werkt 30jr later andersom, vind ik.
Eigenlijk ben ik voorstander van het op kleine schaal oplossen van het verzorgingsprobleem.
Beter kan ik zeggen kleinschalige verzorgingsaanpak.
Nl. het in eigen omgeving een apparte en eventueel aangepaste ruimte of woning huisvesten van ouders en ouderen en die in gepaste wijze bijstaan.
Dus wel zoveel mogelijk beiden hun eigen leven laten leiden.
Dit kan kosteloos gebeuren door naast eigen geld ook de a.o.w. en een eventueel pensioen in te zetten of verhoudingsgewijs afschaffen en voor het levensonderhoud gebruiken.
Bijvoorbeeld;
je laat een ruimte [om]bouwen of aanpassen voor het laten inwonen van zorgvragenden. Dit kun je wettelijk gaan regelen, dat je dit gaat financiëren vanuit de enorme pensioenpotten.
De specialistische zorg koop je rechtstreeks in, vanuit in de buurt opererende [nu nog bij grote maatschappijen werkende] zorgverleensters.
Wat je zelf kan en wilt doen, kan betaald worden vanuit de pensioengelden.
Wel vind ik dat dit zo "verdiende" geld in een fiscale vrijstellingsregeling moet komen. Eventueel weer te gebruiken voor je eigen oude dag.
Op deze manier lever je zorg op low kosten basis, gebruikt de ouder "zijn" of "haar" aanspraken op de pensioenen, op een manier waar het ook voor bedoeld is.
Er zijn nog wat voordelen , maar die schrijf ik eerst maar even niet neer...
Daarnaast stimuleer je de bouw ook nog eens. Met alles wat daarna komt.
Zij die achter mijn rug om spreken, staan op de juiste plek om mijn kont te kussen.
Met mijn vader kan ik goed opschieten, samenleven... ik denk dat dat heel snel zou verzuren, met mijn moeder kan ik redelijk opschieten, maar hier verzuurd het al veel sneller. Ze weet het nu nog steeds altijd beter en beroept zich op 'jamaar ik ben leerkraht geweest, dat zit zo in mij'. Fuck off. Mijn huis, mijn wetten.
Wel hebben mijn beide ouders hun wensen voor oude dag kenbaar gemaakt en heb ik daar ook voor zover ik kon aan meegeholpen. Zo heeft mijn moeder nu een flatje waarbij ze niet meer voor een uin moet zorgen, en woont ze tegenover trein en bustation op 20 meter van een supermarkt en op 30-40 meter van stadsplein en bibliotheek en winkelcentrum. Warme maaltijden heeft ze nu nog geen behoefte aan om aangeleverd te krijgen, maar er is een vzw op 300 meter die dit aanbied aan bejaarden waarbij men tgl kansarmen de kans geeft om zich te bekwamen in horecawerk. Warme maaltijden voor iets van een 5-6 euro. Huislevering is ook mogelijk. hulp met poetsen en wassen, kunnen wij bieden ,maar er is ook strijkwinkel op paar honderd meter waar ze ook kansarmen en mensen die na pscychische problemen terug op de arbeidsmarkt komen kunnen helpen. Poetsen kan ze ook met pwa betalen of zo een automatisch poetsrobtje lijk een neato. Slotsom: Pas bij zware beroerte of ziekte moet zij naar een rusthuis. Waarschijnlijk pas op een moment dat ze zo gaga is dat ze toch niet meer van veel anders weet.
Pa woont meer afgelegen, ook hier kan hij op veel van de voorvermeldde hulp rekenen indien nodig, hij verhuurt de helft van zn woning , dat levert dan ook voldoende centen op om eea effectief te kunnen betalen.
Veel mensen die enkel wettelijk pensioen hebben in België en dan ook nog huren, die gaan het waarschijnlijk toch lastiger hebben dan ze zelf ooit dachten te hebben.
Ik ben nu 33 jaar, en denk ook aan hoe ik (en niet de staat) mijn oude dag kan bekostigen.
Warme maaltijden heeft ze nu nog geen behoefte aan om aangeleverd te krijgen, maar er is een vzw op 300 meter die dit aanbied aan bejaarden waarbij men tgl kansarmen de kans geeft om zich te bekwamen in horecawerk.
Heeft het één invloed op het ander?
Die situatie ken ik dus wel.
Maar goed, genoeg gekheid gemaakt.
Het lijkt me een slimme aanpak, ook dat je jezelf voorbereid op de toekomst.
En nu maar hopen dat de grootste onzekere factor -onze wispelturige, niet gekozen vertegenwoordigers- er niet met hun grijpgrage vingers achter proberen te komen.
Het hoort niet zo te zijn, maar woord en daad zijn vaak niet in overeenstemming.
Zij die achter mijn rug om spreken, staan op de juiste plek om mijn kont te kussen.
OBL-Rien schreef:Als originator van de quote, ik had misschien een ander voorbeeld moeten nemen. Het voorbeeld roept haast op tot ontsporing van het thema.
Sorry daarvoor.
Geen probleem Rien. De ontsporing is volgens mij nu goed opgelost. Ik hoop dat een aantal mensen elkaar binnenkort de hand zullen reiken.
Door het tijdelijk uit de hand lopen van dit topic (wat inmiddels is opgeschoond) ben ik aan het nadenken geslagen. Ondersteund door een aantal mensen komt er binnenkort verandering in het beheer van dit forum. Hierover in het weekend meer in een apart topic.
Mensen zeggen wel eens dat ik troep verzamel; ik noem mezelf liever een industrieel-amateur-archeoloog die probeert waardevolle artefacten te behouden. Why should I work harder when I can work smarter
want deze opzet stimuleert de economie ten koste van diegenen die zich inzetten ten voordeel van velen die niet door eigen inzet toch profiteren. Terwijl ze dat nog makkelijk kunnen.